تأثیر قراردادهای قیمت حجم بر قیمت های دارویی: یک مطالعه مقایسه ای گذشته نگر بیمارستانهای عمومی در هوبی چین

این یک مقاله با دسترسی آزاد است که تحت شرایط مجوز انتساب Creative Commons (CC توسط) توزیع شده است. استفاده ، توزیع یا تولید مثل در سایر انجمن ها مجاز است ، مشروط بر اینکه نویسنده اصلی (ها) و مالک (های) دارای حق چاپ (دارایی) اعتبار داشته باشند و انتشار اصلی در این ژورنال مطابق با عمل دانشگاهی پذیرفته شده استناد می شود. بدون استفاده ، توزیع یا تولید مثل مجاز است که این شرایط را رعایت نمی کند.

داده های مرتبط

داده های خام که از نتیجه گیری این مقاله پشتیبانی می کنند ، توسط نویسندگان و بدون رزرو غیرقانونی در دسترس خواهد بود.

خلاصه

سابقه و هدف: هزینه های دارویی در سراسر جهان در حال افزایش است. بسیاری از کشورها سعی کرده اند از طریق چانه زنی جمعی ، از جمله در چین ، این افزایش را مهار کنند. در سال 2015 ، دولت چین سیاست جدیدی را برای توانمندسازی دولت های منطقه ای برای کاهش قیمت های دارویی از طریق سیستم مناقصه موجود خود ارائه داد که باعث می شود قیمت پایین تری برای محصولات با حجم تهیه بالاتر امکان پذیر باشد. شهرداری شیانگانگ در استان هوبی در خلبانی این ابتکار عمل رهبری کرد.

اهداف: این مطالعه با هدف ارزیابی اثرات ابتکار قرارداد قیمت حجم بر قیمت دارویی تهیه شده توسط بیمارستانهای عمومی در شیانگانگ.

مواد و روش ها: یک طرح مقایسه ای گذشته نگر اتخاذ شد. قیمت داروهای قلبی عروقی (349 محصول زیر 164 نام غیر اختصاصی بین المللی) که توسط بیمارستانهای عمومی در شیانگانگ تهیه شده است با آنهایی که در شهرداری Yichang در هوبی تهیه شده است مقایسه شد. در مجموع 15. 921 سوابق تهیه در دوره ژانویه 2017 تا دسامبر 2018 مورد بررسی قرار گرفت (شیانگانگ ابتکار قرارداد قیمت حجم را در ژانویه 2018 آغاز کرد). مدل های رگرسیون خطی عمومی با یک رویکرد تفاوت در تمایز که می تواند منعکس کننده تفاوت بین دو شهر بین ژانویه 2018 و دسامبر 2018 برای آزمایش اثرات ابتکار قرارداد قیمت حجم بر قیمت های دارویی ایجاد شود.

یافته ها: به طور متوسط ، قیمت تهیه داروهای قلبی عروقی تنظیم شده توسط دوز روزانه تعریف شده در شیانگانگ با 41. 51 ٪ کاهش یافته است ، در مقایسه با کاهش 0. 22 ٪ در Yichang. نتایج تفاوت در تفاوت نشان داد که ابتکار عمل با قیمت حجم منجر به افت 36. 24 ٪ (P = 0. 006) در قیمت (30. 23 ٪ برای مارک های اصلی ، P = 0. 008) ، علاوه بر اثر رقابت درمانی (P = 0. 008)31. 61 ٪ کاهش قیمت ، P = 0. 002). 100 تأمین کننده برتر داخلی نسبت به ابتکار عمل بسیار پاسخگو بودند (820 ٪ کاهش قیمت ، P = 0. 001).

نتيجه گيري: طرح قرارداد با قیمت حجم پتانسيل كاهش قیمت لوازم دارویی را دارد. پاسخ های بالاتر از تأمین کنندگان داخلی مشهود است.

معرفی

داروسازی سهم عمیقی از کل هزینه های بهداشتی را تشکیل می دهد ، از میانگین 19. 7 ٪ در کشورهای با درآمد بالا تا 30. 4 ٪ در کشورهای کم درآمد (Ye et al. ، 2011). این نسبت در کشورهای اروپایی در سال 2018 حدود 14. 17 ٪ بود (Eurostat ، 2021). رشد سریع در هزینه های دارویی یک نگرانی در سراسر جهان است. آمار پزشکی بین قاره ای (IMS) تخمین زده است که هزینه های دارویی با سرعت قابل توجهی بالاتر از رشد اقتصادی جهانی افزایش یافته است. از سال 2010 تا 2015 ، رشد سالانه 6. 2 ٪ در هزینه های جهانی برای داروها وجود داشته است که از 887 میلیارد دلار به 1069 میلیارد دلار افزایش یافته است (IMS ، 2015). پیش بینی می شود در سال 2024 بیش از 1 تریلیون دلار آمریکا باشد (IQVIA ، 2020).

افزایش هزینه های دارویی ، بار زیادی را بر بودجه های دولت تحمیل می کند ، که باعث ایجاد طیف وسیعی از مداخلات سیاست ، نظارتی و مدیریتی شده است. خرید جمعی به عنوان ابزاری در سراسر جهان برای کاهش قیمت منابع دارویی مورد استفاده قرار گرفته است (دیلست و همکاران ، 2011 ؛ مانیاداکیس و همکاران ، 2018). این شرکت تأمین کنندگان را وادار می کند تا برای حق تبدیل شدن به یک تأمین کننده غالب در بازارهای خاص مطابق با برخی معیارهای کاملاً از پیش تعریف شده ، رقابت کنند (Maniadakis et al. ، 2018). یک خریدار می تواند با گسترش شبکه خرید جمعی ، قدرت چانه زنی خود را افزایش دهد. به عنوان مثال ، آفریقای جنوبی در سال 1982 یک سیستم مناقصه ملی برای داروهای دارویی را معرفی کرد. شواهد تجربی نشان می دهد که قیمت منابع دارویی تحت پوشش سیستم مناقصه به طور متوسط 40 ٪ یا بیشتر بین سالهای 2003 تا 2016 کاهش یافته است (Wouters et al. ، 2019). در مکزیک ، کمیسیون برای خرید ضد ویروس و سایر داروها در 4 سال اول خود از زمان آغاز به کار در سال 2008 ، صرفه جویی در هزینه 52. 1-121. 8 میلیون دلار را بدست آورد (گومز-دان و همکاران ، 2012 ؛ آدسینا و همکاران ، 2013). صرفه جویی در هزینه همچنین از طریق خرید جمعی در سطوح فرعی ، مانند کنسرسیوم بهداشتی بین المللی در برزیل (De Amaral and Blatt ، 2011) و شبکه های بیمارستان در صربستان (Milovanovic et al. ، 2004) و برزیل (Sigulem and Gucchi ، Sigulem and Gucchi ،2009). به اثبات رسیده است که مناقصه جمعی در کشورهای اروپایی باعث افزایش رقابت می شود و در نتیجه باعث کاهش قیمت در منابع دارویی می شود (دیلست و همکاران ، 2011 ؛ ون ورکوم و همکاران ، 2012 ؛ وگلر و همکاران ، 2017 ؛ جنسن و همکاران ، 2020). در چین ، افزایش هزینه های دارویی طی یک دهه گذشته توجه بسیاری از سیاست ها را به خود جلب کرده است. از سال 2010 تا 2017 ، هزینه های دارویی به عنوان بخشی از هزینه های بهداشتی در چین از 41. 6 ٪ به 34. 4 ٪ کاهش یافته است (کمیسیون بهداشت ملی ، 2019). با این حال ، در مقایسه با کشورهای OECD (سازمان همکاری اقتصادی و توسعه) (18. 2 ٪ در سال 2010 و 16. 1 ٪ در سال 2017) در سطح بالایی باقی مانده است (OECD ، 2020). هزینه واقعی دارویی در همین مدت از 883. 59 میلیارد یوان (129. 45 میلیارد دلار آمریکا) به 1820. 30 میلیارد یوان (266. 67 میلیارد دلار) افزایش یافته است (کمیسیون بهداشت ملی ، 2019).

به طور سنتی ، مباحث مربوط به سیاست های دارویی در چین در حدود کلاه های دارویی و حاشیه علامت گذاری مجاز به ارائه دهندگان بهداشت بود (حسن و همکاران ، 2019 ؛ لیو و همکاران ، 2019). دولت چین محصولات دارویی را به دو گروه طبقه بندی کرد. گروه A عمدتا داروهای تجویزی هستند در حالی که گروه B عمدتا داروهای بدون نسخه هستند (کمیسیون توسعه و اصلاحات ملی ، 2005). کمیسیون ملی توسعه و اصلاحات (NDRC) براساس هزینه های اعلام شده از تولید کنندگان ، برای داروهای گروه A را تحمیل کرد. دولت های استان برای داروهای گروه B تحت قیمت راهنما که توسط NDRC تهیه شده بود ، کلاه قیمت را تحمیل کردند (کمیسیون توسعه و اصلاحات ملی ، 2005 ؛ حسن و همکاران ، 2019). بین سالهای 1997 و 2013 ، بیش از 30 آیین نامه اجباری بیشتر مربوط به کلاه قیمت داروها است. مطالعات تجربی نشان داد که این سیاست ها به اندازه پیش بینی شده مؤثر نیستند. تولید کنندگان داروسازی می توانند با ثبت محصولات خود به عنوان داروهای جدید نوآورانه از طریق برخی اصلاحات جزئی مانند فرم های دوز ، به راحتی از قیمت های خود فرار کنند (وو و همکاران ، 2015 ؛ هو و موسیالوس ، 2016). این منحصر به فرد برای چین نیست (Veaz et al. ، 2013). در همین حال ، قانون 15 ٪ علامت گذاری برای موسسات بهداشتی انگیزه های آشکاری را برای پزشکان پزشکی فراهم می کند تا داروهای گران قیمت تری مانند تزریق و داروهای سنتی چینی را تجویز کنند (منگ و همکاران ، 2005 ؛ زنگ و همکاران ، 2014 ؛ زنگ و همکاران ،2015 ؛ هو و موسیالوس ، 2016). سرانجام ، NDRC خط مشی کلاه قیمت را در سال 2015 لغو کرد (Hu and Mossialos ، 2016). نشانه های موسسات بهداشتی در مورد فروش داروها از سال 2017 به طور رسمی حذف شده است (تانگ و همکاران ، 2018). در نتیجه ، انتظارات بالایی وجود دارد که مناقصه متمرکز و خرید جمعی که به تدریج به سمت ابتکار قرارداد با قیمت حجم در حال توسعه است ، نقش مهمی در محدود کردن تورم قیمت گذاری محصولات دارویی ایفا خواهد کرد (Hu and Mossialos ، 2016).

اکتشاف مناقصه متمرکز و تهیه جمعی داروها در چین به دهه 1990 باز می گردد. اما تا سال 2009 نگذشت که به یک عمل دولتی مستقر در استان در سراسر کشور تبدیل شد. ترتیبات تهیه متمرکز با داروهای اساسی برای مراقبت های اولیه آغاز شد و به تدریج در تهیه داروهای دارویی برای بیمارستان های عمومی گسترش یافت. هر دولت استانی دارای سکوی آنلاین خود است که از مناقصه ، پیمانکاری ، خرید و توزیع محصولات دارویی پشتیبانی می کند (CAI ، 2017). از سال 2010 ، هر مناقصه ای موظف است دو سند مناقصه جداگانه ("دو پایدار") را ارائه دهد که به ترتیب قیمت مناقصه و کیفیت محصولات و خدمات خود را نشان می دهد (Hu and Mossialos ، 2016). برندگان قرار بود با تأمین کنندگان با بالاترین امتیاز کامپوزیت این دو پاکت (اگرچه معمولاً کمترین قیمت برنده) با تأمین کنندگان همراه هستند (هو و همکاران ، 2019). در برخی از استانها ، فقط یک تأمین کننده برای تهیه داروهای خاص قرارداد بسته می شود ، در حالی که در استان های دیگر ، دو یا چند تأمین کننده می توانند منقبض شوند (Hu and Mossialos ، 2016). تخمین زده می شود که قیمت داروهای ضروری برای مراقبت های اولیه به طور متوسط 25 ٪ و حتی بیش از 50 ٪ در برخی از استان ها بین سالهای 2009 تا 2010 کاهش یافته است (HU ، 2013).

با وجود کاهش کلی قیمت ها ، سیستم تهیه به دلیل عدم توانایی پیوند قیمت با حجم داروهای خریداری شده مورد انتقاد قرار گرفت (فو و همکاران ، 2015). سیستم های مناقصه ای که توسط دولت های استان نظارت می شود ، تنها مسئولیت شناسایی تأمین کنندگان قرارداد و تسویه قیمت محصولات دارویی را بر عهده داشتند. هیچ حجم تهیه به طور خاص در مناقصه اعلام نشده است. این وظیفه هر موسسه بهداشتی و بهداشتی است که سفارشات خرید ماهانه را تهیه کرده و از طریق "چانه زنی دوم" با تأمین کنندگان قیمت های تحویل داده شده را تسویه کند. علاوه بر این ، عدم نظارت بر قراردادهای تهیه شده بین موسسات بهداشتی و تأمین کنندگان وجود داشت. در نتیجه ، تأمین کنندگان دارویی در یک معضل مالی قرار گرفتند زیرا آنها نمی توانند به درستی پیشنهاد را بر اساس تخمین دقیق از سهم بازار ایجاد کنند (تانگ و همکاران ، 2017). برخی از تأمین کنندگان اعطا شده در صورتی که قیمت مناقصه آنها برای تأمین هزینه ها خیلی پایین تلقی شود ، سفارشات خرید را تحویل نمی دهند. این امر به ویژه برای داروهای عمومی کم قیمت رایج بود (Dylst et al. ، 2013 ؛ Fang et al. ، 2013). در همین حال ، تأمین کنندگان احتمالاً از طریق تورم قیمت ، به ویژه برای محصولات با قیمت بالا ، خطر عدم اطمینان بازار را مدیریت می کردند (جیانگ و همکاران ، 2014).

در سال 2015 ، دولت مرکزی دو اسناد سیاسی را صادر كرد و دولتهای استان را با پیوستن به حجم تهیه به قیمت در قراردادهای تداركات ، منطقی تر كردند (دفتر عمومی شورای امور خارجه ، 2015 ؛ كمسیون ملی بهداشت و برنامه ریزی خانواده ، 2015). در عمل ، هر دولت استانی تصمیم می گیرد که دامنه ابتکار قرارداد قیمت حجم را تصمیم بگیرد. دولت های استان همچنان بالاترین قیمت مجاز برای محصولات دارویی موجود را تنظیم می کنند. با این حال ، مؤسسات بهداشتی گروه بندی می شوند (در سطح شهرداری یا در چندین شهرداری انتخاب شده یا همه جانبه هستند) تا قیمت های پایین تر برای حجم جمعی از سفارشات خرید را معامله کنند. مراحل تهیه باید در سکوی تهیه آنلاین استانی انجام شود (لی و همکاران ، 2018).

هوبی در سال 2016 در سه شهرداری شروع به خلبانی ابتکار قرارداد قیمت حجم کرد: ووهان ، شیانگانگ و اژو. دولت های شهرداری مجاز به تهیه کاتالوگ های دارویی خود تحت پوشش این ابتکار عمل بودند. با این حال ، حجم تهیه هر محصول دارویی باید با اشاره به مصرف آن در سال گذشته توجیه شود (دولت استان هوبی ، 2016). برای هر محصول دارویی تعریف شده توسط ساختار مولکول ، فرمولاسیون و قدرت ، بیش از دو تأمین کننده قابل اهدا نیست. دولت از این استراتژی برای جذاب تر شدن مناقصه (تأمین کنندگان کمتر و رقابت کمتر) برای کسانی که مایل به کاهش قیمت بودند استفاده کرد (دولت استان هوبی ، 2016). در سال 2017 ، دولت هوبی دستورالعمل های سیاست گذاری در مورد روش تهیه مبتنی بر حجم را به عنوان شرط امضای قراردادهای قیمت حجم صادر کرد (کمیسیون بهداشت استان هوبی ، 2017). این مطالعه با هدف ارزیابی تأثیر قیمت ابتکار قرارداد قیمت حجم در منابع دارویی به بیمارستانهای عمومی در شهرداری شیانگانگ استان هوبی انجام شد. این یافته ها برای محققان و سیاست گذاران مفید خواهد بود زیرا چنین شواهد تجربی هنوز هم تا آنجا که می دانیم فاقد آن است.

مواد و روش ها

تنظیم مطالعه

یک مطالعه مقایسه ای گذشته نگر در استان هوبی انجام شد. ابتکار قرارداد قیمت حجم که در شهرداری Xiangyang اجرا شده است ، مورد بررسی قرار گرفت که شهرداری Yichang به عنوان کنترل عمل می کند.

هوبی مساحت 185. 900 کیلومتر 2 را در بر می گیرد و حدود 59. 02 میلیون نفر از ساکنان دارد. درآمد یکبار مصرف سالانه سرانه آن به 31،889 یوان (4672 دلار آمریکا) برای شهری و 13812 یوان (2023 دلار آمریکا) برای ساکنان روستایی در سال 2017 ، 87. 62 ٪ و 102. 83 ٪ از میانگین ملی (به ترتیب (دفتر آمار آمار استان هوبی "، 2018a) رسیده است. بشرحدود 5. 89 ٪ از تولید ناخالص داخلی (تولید ناخالص داخلی) در سال 2016 برای سلامت (472 میلیارد میلیارد یوان یا 28. 200 میلیارد دلار) هزینه شد. تقریباً 2. 50 پزشک ثبت نام شده ، 3. 10 پرستار و 6. 37 بستر بیمارستان در هر 1000 نفر در 36. 357 مراقبت های بهداشتیموسسات در استان در سال 2017 (کمیسیون بهداشت ملی چین ، 2018).

Xiangyang اندازه زمین قابل مقایسه (19،728 کیلومتر 2) را به عنوان Yichang (21،084 کیلومتر 2) اشغال می کند ، اما با مسکن متراکم تر. تولید ناخالص داخلی در Xiangyang در سال 2017 در بین کلیه شهرداری های هوبی در رده دوم قرار گرفت ، در حالی که Yichang در رده سوم قرار گرفت (دفتر آمار استان هوبی ، 2018a). با این حال ، درآمد یکبار مصرف سرانه کلیه ساکنان Xiangyang (3520 دلار آمریکا) در سال 2017 کمی پایین تر از Yichang (3543 دلار آمریکا) بود. Xiangyang منابع بهداشتی بیشتری داشت و در مقایسه با Yichang (جدول 1) بیشتر برای سلامت خرج می کرد. آمار استان هوبی ، 2018c ؛ b).